Podatek od deszczu został wprowadzony w styczniu 2018 roku na podstawie Prawa wodnego. Dotyczy to właścicieli terenów, gdzie nie ma kanalizacji i które zabudowane są z materiałów nieprzepuszczających wody do gruntu. Jest to opłata obowiązkowa. Jeżeli na terenie znajdują się duże budynki o powierzchni ponad 3,5 tysiąca metrów kwadratowych i powierzchnia ta jest zabudowana w co najmniej 70% i w okolicy nie ma kanalizacji deszczowej wówczas podatek od deszczu obowiązuje.
Nieprzepuszczalne materiały budowlane, takie jak kostka czy asfalt nie pozwalają wodzie swobodnie wsiąkać w teren i spływa ona w dużych ilościach w stronę innych działek tworząc wielkie kałuże. Zwykle podatek taki dotyczy właścicieli dużych powierzchni sklepowych, terenów przemysłowych, magazynów, budynków biurowych oraz wspólnot mieszkaniowych. Podatek od deszczu nie obowiązuje usługobiorców instytucji wodno-kanalizacyjnej, kościołów i związków wyznaniowych oraz zarządców dróg publicznych czy kolejowych. Pod warunkiem jeśli wody opadowe odprowadzane są do ziemi przez urządzenia retencyjne.
Wysokość podatku wodny waha się w przedziale między 50, a 5% za 1 metr kwadratowy. Odpowiedni dział administracji gminnej jest zobowiązany przekazać informację o obowiązku uiszczania podatku od deszczu właściwemu podmiotowi. Od decyzji takiej podmiot może się odwołać. Pieniądze uzyskane z wpłat podatku od deszczu przekazywane są Państwowemu Gospodarstwu Wodnemu Wody Polskie. Podatek od deszczu wprowadzony został w celu skłonienia samorządów do założenia kanalizacji na cały jej terenie.
Ekonomiczne wykorzystanie wód opadowych przyczynia się do zabezpieczenia terenu przed rozmoknięciami. Dbałość o trasy przejazdowe i zwykłą komunikację w gminie, to spawa priorytetowa. Nieokiełznana woda opadowa może wyrządzić wiele szkód. Nitki komunikacyjne, które tak pieczołowicie zostały wybudowane, mogą ulec uszkodzeniu. Powszechna kanalizacja deszczowa terenu powinna zatem zostać wprowadzona jeszcze przed innymi inwestycjami drogowymi.
